Hiç bitmeyecekmiş gibi hissettiği depresyonundan çıktığında elinde sadece koskoca bir maalesef kaldığını fark eden Emre, konuşmaktan nefret ederek sürdürdüğü çelişkilerle dolu yaşamının bu bölümünde “maalesef” ayakta dikiliyor ve yapamadığı işleri, yaşayamadığı ilişkileri, hayal kırıklarını, başarısızlıklarını, panik atağını ve hatta ayağının taşa takılmasını dahi bir tek sebebe dayandırıyor:

Post-Truth ve Politically Correct Çağında Neo-Liberal Faşizm.